Siedzisz. Oglądasz zdjęcia na instagramie. Wysportowani ludzie z ciałami takimi, że photoshop lepiej by nie zrobił, ciągle dodają zdjęcia na siłowni i piją te swoje zdrowe koktajle. Idealnie ubrane laski, wyglądają, jakby uciekły z pokazu mody, a nie wychodziły na spacer z psem. Jedzenie-jak z jakiegoś cholernego masterchefa czy innego helskitchen. No i książki. Głębokie jak Rów Mariański. Filozoficzne, z poezją albo poradniki. Te w stylu, jak odnieść sukces w pięć minut. Klik – follow, klik-klik – serduszko. A Ty ? Siedzisz w dresie niewyjściowym, głaszczesz fałdkę, na którą nie możesz patrzeć od pół roku. Do tego zajadasz się chipsami, otwierając w nowej karcie pudelka czy innego burka. Robisz głęboki wdech, mówisz: „Jak ja bym chciał tak żyć, szkoda, że nie mogę”, po czym ocierasz mokry od płaczu nos, potem wycierasz rękę w dres i sięgasz po kolejnego chipsa.
Pochmurny dzień. Z nieba spada coś balansujące pomiędzy śniegiem, gradem i zwykłym pospolitym deszczem, jednak w ilości znacznie mniejszej, niepozwalającej jednoznacznie określić co na mnie pada. W każdym razie jestem przemoczona. Głodna i zmęczona też. To pewne i sprecyzowane.
Słyszeliście kiedyś tezę, że jeśli coś u kogoś bardzo przeszkadza albo denerwuje z czasem zaczynamy robić to samo? Brzmi to głupio, ale niestety się sprawdza.